Morfina to alkaloid. Jest organicznym związkiem chemicznym oraz podstawową substancją psychoaktywną opium. W stanie czystym morfina to biały, krystaliczny, bezzapachowy proszek, słabo rozpuszczający się w wodzie, o gorzkim smaku. Działa hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, a zbyt wielkie ilości mogą doprowadzić do niewydolności oddechowej oraz śpiączki. Z jednej strony, morfina to środek – opioidowy (narkotyczny) środek przeciwbólowy, i z różnej strony – substancja odurzająca, która niezwykle szybko prowadzi do uzależnienia psychicznego oraz sportowego. Morfina wykazuje działanie nie tylko przeciwbólowe, a również przeciwkaszlowe oraz przeciwbiegunkowe. Należy do opiatów, podobnie jak heroina, kodeina, metadon lub kompot makowy.

Morfina – historia

Morfinę po raz pierwszy wyizolowano z opium w 1804 roku – dokonał tego niemiecki farmaceuta, Friedrich Sertürner. Odkrytej przez siebie substancji przypisał właściwości nasenne oraz przeciwbólowe. Nadał jej nazwę morfina od imienia boga wypoczynku, Morfeusza. Wkrótce substancję zaczęto sprzedawać jako anestetyk, środek nasenny, przeciwbólowy i wykorzystywać w kuracji uzależnienia od alkoholu oraz opium.

Morfina jako środek

Morfina, podobnie jak inne środki opioidowe, powoduje wzrost tolerancji na przyjmowane ilości – żeby osiągnąć takie same wyniki jak na starcie zażywania, należy brać jeszcze więcej. W medycynie używa się chlorowodorku morfiny w formy pigułek oraz siarczanu morfiny do iniekcji. Morfina że być stosowana domięśniowo, podskórnie, doustnie, rzadziej – dożylnie oraz doodbytniczo. Morfina charakteryzuje się krótkim czasem półtrwania, dlatego żeby utrzymać działanie przeciwbólowe leku, należy powszechnie podawać kolejne ilości, co zagraża postępem uzależnienia. Morfina jest jednym z największych leków znieczulających, stosowanym zwłaszcza w opiece paliatywnej oraz w wypadku chorych z zaawansowaną dolegliwością nowotworową. Potencjału przeciwbólowego morfiny nie da się zweryfikować. Jest to środek niezwykle duży, pomagający na niemal każdy rodzaj dolegliwości bólowych. Morfina wcale nie jest środkiem pierwszego wyboru w leczeniu ucisku. Stosuje się ją raczej tam, gdzie inne środki nie są już w stanie pomóc. Krótkotrwałe wykorzystywanie morfiny że być potrzebne w celu uśmierzania ucisku okołooperacyjnego, po zawale czy niedokrwieniu mięśnia sercowego, ciężkich urazach klatki piersiowej z uszkodzeniem oskrzeli oraz płuc lub w zespołach bólowych z męczącym kaszlem. Czasami jest konieczność kojarzenia morfiny z innymi środkami przeciwbólowymi (np. z paracetamolem), sterydami czy środkami przeciwdepresyjnymi. Morfina zmniejsza nadwrażliwość na przykre bodźce oraz wykazuje czasem działanie euforyczne. W Polsce jest produkowana legalnie oraz nielegalnie. W oficjalnym obrocie jest otwarta na receptę (recepty z tzw. czerwonym paskiem, wystawiane tylko przez uprawnionych lekarzy) w formie pigułek czy ampułek z bezbarwnym płynem. Nielegalnie można nabyć morfinę w formie proszku o kolorze białym, różowym, szarym czy brunatnym. Wyglądem może przypominać sypki cement. Morfina nie zajmuje się w Polsce popularnością. Najczęściej sięgają po nią osoby uzależnione od opiatów.

Uzależnienie od morfiny

Morfina daje podobne efekty uzależnienia oraz wyniki działania, jak różne typy opiatów. Ofiarami morfiny padają najczęściej osoby, które są zmuszone do jej stosowania wskutek dolegliwości. Przypadkiem są setki tysięcy żołnierzy z czasu Oraz oraz II wojny światowej, którym masowo podawano morfinę jako środek przeciwbólowy, np. w okresie amputacji kończyn. Morfinizm był modny także na przełomie XIX oraz XX wieku wśród bohemy. Biorąc pod uwagę proporcje wagowe, morfina działa chociażby do 20 razy szybko niż opium. Dawka śmiertelna morfiny to 0,1-0,2 mg/kg przy iniekcji dożylnej oraz 0,2-0,4 mg/kg doustnie. Do negatywnych skutków działania morfiny kwalifikuje się:

•zmniejszenie uczucia głodu oraz potrzeb seksualnych,

•spowolnienie ruchowe,

•senność, zmęczenie oraz potliwość,

•apatię, brak motywacji, zmęczenie woli, rozleniwienie,

•zanik obowiązkowości oraz zawężenie zainteresowań,

•schorzenia ze strony układu pokarmowego – wymioty, mdłości, zaparcia,

•schorzenia oddychania,

•zatrzymanie moczu,

•bradykardię,

•spadek ciśnienia tętniczego,

•zwężenie źrenic oraz słabą reakcję na słońce,

•niezborne ruchy,

•bełkotliwą mowę,

•otępienie oraz zmiany osobowości,

•sygnały psychotyczne (omamy, urojenia).

Długotrwałe stosowanie morfiny powoduje impotencję, ubytek wagi ciała, bezsenność, kłopoty z wydalaniem stolca (kamienie kałowe), spadek odporności, zaawansowaną próchnicę zębów, zanik żył powierzchniowych, zmiany zapalne skóry, schorzenia menstruacji, uszkodzenia organów miąższowych (wątroby, trzustki itp.). Typ morfinowy oraz sygnały opioidowego zespołu abstynencyjnego obejmują: wzrost ciśnienia krwi, wzrost tętna, wzrost ciepłoty ciała, gęsią skórkę, wysięk z nosa, łzawienie, ziewanie, wzmożoną potliwość, drżenie mięśniowe, dreszcze. Sygnały odstawienne przypominają na starcie silną grypę oraz są niezwykle nieprzyjemne. Głód psychiczny połączony z zażywaniem opiatów, w tym morfiny, jest niezwykle duży, dlatego staje się dominującym elementem, który prowadzi do uszkodzenia życia oraz podporządkowania wszystkiego przyjmowaniu narkotyku. Długotrwałe zażywanie opiatów znaczy niewyobrażalne spustoszenie w systemie oraz zgon.

Kwasy omega-3 pomagają zapobiec chorobom, zachować młodość oraz usprawnić nastrój. Dzięki odpowiedniej ilości kwasów tłuszczowych omega-3 unikniesz np. zwyrodnienia plamki żółtej, dolegliwości Alzheimera, alergii lub wad serca. Kwasy omega-3 są potrzebne zwłaszcza kobietom w ciąży oraz małym dzieciom. Kwasy omega-3 stanowią wyjątkowy budulec naszych komórek. Dzięki nim błona komórkowa lepiej działa, a to usprawnia wszystkie procesy życiowe. Nie sposób wymienić wszystkie korzyści, jakie nam dają kwasy omega-3.

Kwasy omega-3 na rozum oraz wzrok

Wpływają na rozwijanie się oraz pracę mózgu, a to już od starcie życia płodowego. Składa się, iż kobieta, która w ciągu ciąży spożywa odpowiednią ilość kwasów omega-3, rodzi inteligentniejsze oraz większe dziecko. Kwasy tłuszczowe omega-3 poprawiają ukrwienie mózgu oraz usprawniają przepływ bodźców nerwowych między substancją szarą oraz białą. Dlatego dzieci spożywające odpowiednią ilość kwasów omega-3 lepiej się rozwijają, nie mają kłopotów z uwagą oraz są sprawniejsze ruchowo. Kwasy omega-3 są składnikiem siatkówki oka. Ich deficyt w diecie mamy zagraża retinopatią wcześniaków (zaburzenie to że chociażby doprowadzać do całkowitej utraty wzroku). Dzieci, które nie jedzą ryb, z reguły są podatniejsze na wady wzroku oraz gorzej widzą. Deficyt kwasów omega-3 w starym wieku że być powodem zwyrodnienia plamki żółtej. Jest ono najpopularniejszą etiologią utraty wzroku u dorosłych.

Kwasy omega-3 na serce oraz kości

Analizowania wykazują, iż jedzenie bardzo niż jednego posiłku rybnego na tydzień zmniejsza o ponad 50% ryzyko śmierci z względu wad serca (w zestawieniu z osobami, które nie jedzą ryb w komplecie czy jedzą tylko raz w miesiącu). W wypadku osób, które przeszły zawał, ryzyko to ogranicza się o 42%. Kwasy omega-3 przeciwdziałają arytmii, dlatego osoby z dużym ich stanem we krwi umierają na zawał dwa razy rzadziej niż te, którym brakuje tychże kwasów (gwałtowne schorzenia rytmu serca przy zawale stanowią niebezpieczeństwo dla życia). Omega-3 mają możliwość rozrzedzania krwi oraz zapobiegają przyklejanie się krwinek do uszkodzonych ścian naczyń, zapobiegając powstawaniu zakrzepów oraz zatorów. Przeciwdziałają również procesom zapalnym w tętnicach prowadzącym do ich stwardnienia, obniżają stopień złego cholesterolu (LDL) oraz podnoszą stopień dobrego (HDL), zmniejszając tempo wzrostu miażdżycy. Kwasów omega-3 potrzebujemy, aby mieć zdrowe kości. Zabezpieczają przed zapaleniem stawów, łagodzą bóle i sztywność towarzyszące chorobom reumatycznym. Ułatwiają również wchłanianie wapnia, dlatego są niezbędne w ochronie oraz leczeniu osteoporozy.

Kwasy omega-3 na alergie oraz wytrzymałość

Ostatnie analizowania potwierdzają, iż kwasy omega-3 zapobiegają alergiom i wspierają ich leczenie. Także zwiększają naturalną wytrzymałość organizmu. Mnóstwo wskazuje na to, iż kobiety, które jadają dużo ryb, są mniej narażone na raka piersi oraz macicy, a mężczyźni na raka prostaty. Obie płcie rzadziej cierpią na nowotwór trzustki.

Uwaga, mamy! Omega-3 istotny w ciąży

Ze powodu na szczególny nacisk omega-3 na wzrost płodowy dziecka oraz jego odpowiedni stan zdrowia w dalszym życiu, polscy eksperci zalecają stosowanie omega-3 kobietom w ciąży i dzieciom już od 6. tygodnia życia. Czemu? Bo kobiety ciężarne oraz dzieci do 7. roku życia powinny z jedzeniem ryb niezwykle uważać. To znaczy, iż muszą wybierać właśnie te, które nie pochodzą z hodowli a nie zawierają metali ciężkich (są bowiem dużo niż inni narażone na zatrucie ołowiem). Bo ciężko samemu sprawdzić, skąd ryba pochodzi a co w niej „jest”, lepiej sięgnąć po tran.

Kwasy omega-3 – źródła

Źródła kwasów omega-3 w pożywieniu rozłożyć możemy na roślinne oraz zwierzęce. Do źródeł roślinnych zaliczamy oleje jadalne – rzepakowy, sojowy, z zarodków pszennych, z orzechów włoskich. W niedużej ilości odnajdziemy je i w oleju słonecznikowym, krokoszowym i kukurydzianym. Dobrym źródłem kwasów omega-3 potrafią być też nasiona szałwii hiszpańskiej (czyli nasiona chia) i siemię lniane. Pewną ich ilość znajdziemy jeszcze w zielonych warzywach liściastych. Kwasem omega-3 znajdującym się w roślinnych źródłach jest ALA. Jest on prekursorem różnych kwasów tłuszczowych. Że w organizmie ludzkim w małym stopniu zachodzi konwersja na drodze przemian enzymatycznych do form EPA oraz DHA, które wykazują aktywność biologiczną, dlatego warto zadbać o to by w diecie znalazły się również źródła kwasów EPA oraz DHA. Warto w tym miejscu także wspomnieć, iż konwersja do form EPA oraz DHA zależna jest m.in. od stosunku kwasów omega-3 do omega-6 dostarczanych w diecie. Bogatym źródłem kwasów omega-3 (EPA oraz DHA) są ryby morskie (m.in. sardynki, łosoś, makrela, pstrąg, śledź, tuńczyk) i owoce morza. Zawartość kwasów tłuszczowych w rybach zależy m.in. od gatunku ryb, ich stanu fizjologicznego, pory roku jak również akwenu, w jakim dokonano połowu. Kwasy EPA oraz DHA znajdziemy też w algach i w oleju z kryla. Na rynku dostępnych jest niezwykle wiele suplementów zawierających kwasy omega-3. Kupując takie środki zwracajmy uwagę na to, by żyły w nich kwasy EPA oraz DHA.

Kiedy zdarzy się nam o czymś zapomnieć, mówimy żartem „mam sklerozę”, nie zdając sobie sprawy z powagi tej dolegliwości. Skleroza dotyka ludzi w innym wieku, ale najczęściej po sześćdziesiątce. Sprawdź, jakie są podstawy oraz sygnały sklerozy a czym można spowolnić jej wzrost. Skleroza swą nazwę wzięła od greckiego słowa „skleros” – twardy. Chodzi o to, iż na skutek miażdżycy, czyli składania się złogów cholesterolowo-wapniowych, twardnieją ściany tętnic. Złogi zmniejszają także przekrój (światło) tętnic. Naczynia stoją się mało drożne oraz zapewniają do mózgu mniej krwi oraz tlenu. Dochodzi do martwicy komórek mózgowych – neuronów. Obumarłe, przestają pełnić swoje wartości oraz osoba będąca na sklerozę ma różne schorzenia neurologiczne, psychiczne. Jakie, to chce od tego, która część mózgu jest bardzo dotknięta miażdżycą. Organizm uprząta obumarłe neurony, i ich miejsce zajmują zatoki wypełnione płynem. Specjalista widzi je na efekcie tomografii komputerowej. Obniża się również masa mózgu. Z najnowszych badań naukowych wynika, iż pomysł na wzrost miażdżycy jest nie tylko cholesterol, ale także tzw. procesy immunologiczne (występujące w ciągu odpornościowym). Odkryto przeciwciała przeciwjądrowe (substancje białkowe wykonywane przez komórki odpornościowe – limfocyty), które atakują komórki naczyń krwionośnych. Gdy przypuszczenia naukowców się potwierdzą, to zwykła miażdżyca okaże się dolegliwością niezwykle delikatną oraz zupełnie zmieni się sposób jej leczenia. Tym jednym zmieni się również podejście do sklerozy.

Co to jest skleroza

Skleroza jest powszechnie kojarzona z Alzheimerem. Łączącą je cechą wspólną są zaniki pamięci, a to za mało, żeby uznać je za synonimy. Kłopoty z myśleniem oraz skupieniem mogą przecież być w wielu różnych wypadkach, chociażby depresji. Skleroza to właśnie naprawdę miażdżyca tętnic krwionośnych. Jak szybko wywnioskować cholesterol składający się w ścianach naczyń krwionośnych powoduje stopniowe pogorszenie warunków działania. Zaniki pamięci, kłopoty z uwagą oraz koordynacją mogą przybierać na wartości oraz pojawiać się jeszcze częściej

Podstawy oraz pierwsze sygnały sklerozy

Skleroza zaczyna się całkiem niewinnie. Człowiek jest jeszcze mniej wydajny w pracy, zmęczony, potrzebuje więcej wypoczynku oraz wypoczynku po wysiłku. Niestety, zdarza się, iż pomimo zmęczenia jest na uporczywą bezsenność, ma trudności w centrum uwagi, słabnie jego pamięć (pojawiają się luki, zwłaszcza w tzw. świeżej pamięci, czyli tej dotyczącej zdarzeń sprzed paru minut), staje się drażliwy oraz szybko się wzrusza. Te pierwsze sygnały neurolodzy określają jako zespół neurasteniczny (rzekomonerwicowy). W miarę rozwoju dolegliwości zwiększa się chwiejność uczuciowa. Zdarzają się np. ataki niepohamowanego płaczu czy wybuchy gniewu. Pojawiają się większe niedobory w pamięci, często w stosunku do nowych zdarzeń. Obniża się ochota na aktywność ruchową, można np. całe godziny spędzać bezczynnie w fotelu, patrząc w siną dal. Ubożeją ruchy wyrażające uczucia, a to gestykulacja oraz mimika twarzy. Niezwykle powszechnie zmienia się charakter – pacjent staje się egoistyczny oraz bezwzględny, pozbawiony samokrytycyzmu. Do tychże symptomów dołącza się nieumiarkowanie w życiu. O tym czasie rozwoju sklerozy specjaliści mówią jako o otępieniu (demencji) miażdżycowej. Powszechnie pojawiają się w nim momenty pobudzenia, często w nocy. Pacjent chodzi, nie zdając sobie sprawy z tego, gdzie jest, nie wie, która godzina, rano zaś nic z tego nie pamięta. W wczesnym stadium sklerozy występują m.in. schorzenia mowy: pacjent nie umie wypowiedzieć wyrazu, mimo sprawnych warg, krtani, języka (afazja). Nie może również wykonać prostych czynności (apraksja) czy ma nieskoordynowane ruchy – np. sięgając po szklankę, robi za wielki zamach ramieniem oraz tłucze ją (ataksja). Te sygnały neurologiczne pojawiają się czasami oraz przemijają. Przy zaawansowanej sklerozie zdarzają się niedowłady połowiczne, np. paraliż lewej strony ciała czy porażenia ręki lub nogi. Niektórzy są również sygnały parkinsonizmu (tzw. drżączkę) czy całej sztywności.

Formy łagodzenia symptomów sklerozy

Osoby cierpiące na sklerozę mają zazwyczaj większe ciśnienie skurczowe krwi (tzw. górne). Można u nich zobaczyć dużą rozbieżność pomiędzy ciśnieniem skurczowym a rozkurczowym oraz sygnały miażdżycy tętnic wieńcowych (dolegliwości niedokrwiennej z dusznościami, kołataniem serca, bólami w klatce piersiowej). Niestety, skleroza doprowadza zazwyczaj do zniedołężnienia oraz dużego otępienia. Można opóźnić postęp dolegliwości, ale należy ją odpowiednio oraz wcześnie zdiagnozować. Chodzi zwłaszcza o to, by nie pomylić jej np. z otępieniem starczym (w ostatnim wypadku nie pojawiają się opisane sygnały neurologiczne, nie widać ognisk zawałowych w tomografii komputerowej mózgu, a postęp dolegliwości jest stały, czyli bez okresów chwilowej poprawy). Na razie medycyna potrafi tylko łagodzić sygnały sklerozy oraz ograniczać jej wzrost. Pacjent dostaje środki, m.in. rozszerzające naczynia krwionośne, środki przeciwcholesterolowe, poprawiające przemianę materii mózgu. Jeśli neurolog stwierdzi zwężenie tętnic kręgowych, można operacyjnie usprawnić ukrwienie mózgu, poszerzając otwory międzykręgowe, którymi biegną owe tętnice.

Chociaż dieta kopenhaska to szczególnie skuteczny lekarstwo na spalenie tłuszczu oraz utratę zbędnych kilogramów, to a nie wszyscy potrafią wykorzystywać dietę kopenhaską. Dieta kopenhaska nie jest polecana osobom, które mają niską motywację oraz kłopoty z wypełnianiem przykazań dietetycznych, ponieważ w ich wypadku starania nie przyniosą spodziewanych rezultatów, a tylko efekt jo-jo. Dieta kopenhaska trwa 13 dni oraz wymaga dokładnego przestrzegania jadłospisu. W innym razie dietę kopenhaską należy przerwać oraz powrócić do niej po trzech miesiącach.

Dieta kopenhaska – zasady

Dieta kopenhaska gwarantuje skuteczne odchudzanie, pod warunkiem iż będziemy ściśle przestrzegać jadłospisu oraz wykorzystywać się do pewnych zasad. Jak przekonują twórcy kuracji kopenhaskiej, jedynie rygorystyczne przestrzeganie wyznaczonych reguł może przynieść dobre efekty, dlatego sięgnięcie po niedozwolone artykuły, jak słodycze lub alkohol, jest zgodne z przerwaniem kuracji, która w zamierzeniu ma pomóc zrzucić od 4 do chociażby 8 kg. Odchudzająca dieta trzynastodniowa jest przeznaczona dla osób w pełni zdrowych – przed rozpoczęciem kuracji kopenhaskiej poleca się konsultację lekarską. Menu kuracji kopenhaskiej zostało opracowane przede każdym z wiedzą o tychże, którzy zmagają się z otyłością a w dość niedługim okresie chcą zredukować masę ciała, a również są niezwykle zmotywowani i skłonni do wyrzeczeń. Przeciwskania kuracji kopenhaskiej dotyczą przede wszsytkim osób borykających się z kłopotami żołądkowymi, chorymi na nerki, a również tych, które pracują fizycznie – drastyczne zmniejszenie przyjmowanych kalorii może odnosić się ze spadkiem sprawności oraz efektywności.

Dieta kopenhaska – jadłospis

Jadłospis kuracji kopenhaskiej składa się przede wszystkim na chudym mięsie, głównie drobiowym, rybach (najczęściej jest zalecany dorsz i pstrąg), a również jajkach i warzywach oraz owocach, przy czym te ostatnie spożywa się w ilościach ograniczonych. Choć szerokim łukiem są omijane słodycze oraz alkohol, w jadłospisie kuracji kopenhaskiej jest dobre picie rozpuszczalnej kawy, która jest spełniać funkcję pobudzającego układ pokarmowy śniadania. Przepisy kuracji kopenhaskiej dopuszczają również stosowanie przypraw takich jak pieprz oraz sól. Przeprowadzając dietę kopenhaską bardzo ważne jest stosowanie wielkich liczby płynów. Osoby na diecie kopenhaskiej nie powinny wypijać mniej niż dwa litry niegazowanej wody mineralnej dziennie. Jadłospis kuracji kopenhaskiej jest niezwykle ubogi oraz monotonny. Pod tym względem przypomina dietę kapuścianą. Natomiast dieta kapuściana nie wymaga głodzenia się. Również dieta kopenhaska, jak również kapuściana są tanie oraz przyjemne w przeprowadzeniu, natomiast wymagają wielkiej motywacji oraz dyscypliny.

Dieta kopenhaska – zalety

Podstawowa zaleta kuracji kopenhaskiej to możliwość szybkiego zrzucenia stosunkowo wielkiej ilości kilogramów w szybkim okresie. Osoby praktykujące dietę kopenhaską cenią sobie i jej nieskomplikowane zasady oraz jadłospis. Zdaniem wielu dieta kopenhaska pozytywnie oddziałuje też na swoją motywację do dalszej pracy nad sylwetką. Obserwując zadowalające efekty kuracji kopenhaskiej, stoimy się również bardziej zdeterminowani do dalszych działań na rzecz szczupłego ciała.

Dieta kopenhaska – wady

Natomiast, choć kontrowersyjna dieta kopenhaska uchodzi za skuteczną, jej wady w wielu wypadkach mogą niestety przewyższyć jej atuty. Podstawowym zarzutem stawianym diecie kopenhaskiej jest drastyczne zmniejszenie przyjmowanych elementów odżywczych. Podaje się, iż w wypadku dorosłego człowieka dzienne zapotrzebowanie na energię waha się w granicach 2000 kcal. Jednak w trakcie kuracji kopenhaskiej przyjmujemy ich średnio blisko 800 dziennie. Zamienniki w jedłospisie kuracji kopenhaskiej mają podobną kaloryczność. W takich warunkach organizm nie ma możliwości pozbycia się tkanki tłuszczowej. Obserwowany w okresie kuracji kopenhaskiej spadek wagi łączy się przede każdym z ubytkiem wody i tkanki mięśniowej. Takie działania upośledzają naszą przemianę materii, która po zakończeniu kuracji staje się rozregulowana. Efekt jojo w diecie kopenhaskiej rozczarowuje wielu jej zwolenników. Kolejnym minusem jest, wbrew zamierzeniom, znaczne utrudnienie wykształtowania zdrowych nawyków żywieniowych. Chodzi tutaj przede wszystkim o rezygnację ze śniadań, które zastępuje kawa, a również o niwelowanie uczucia głodu przez picie sporych liczby wody. Takie działanie w czasie kuracji kopenhaskiej zdecydowanie utrudnia utrzymanie efektów po zakończeniu kuracji kopenhaskiej.

Dieta kopenhaska – dla kogo?

Zagorzali zwolennicy twierdzą, iż nie ma żadnych ograniczeń połączonych z tym, kto może wykorzystywać dietę kopenhaską. Innego zdania są natomiast dietetycy i specjaliści. Uważają oni, iż dieta będzie wystarczająca tylko dla osób, które nie borykają się z większymi kłopotami zdrowotnymi, bo jest ona niezwykle wymagająca oraz uboga w elementy odżywcze. Trzynastodniowa dieta składa się na eliminacji z posiłków tłuszczy oraz węglowodanów, i co za tym idzie spożywaniu jak najmniejszej liczby kalorii. W klubie z tym wymagamy się liczyć ze spadkiem sprawności oraz obniżonej kondycji.

Opium to substancja psychoaktywna pozyskiwana z maku lekarskiego. Za jej narkotyczne właściwości odpowiadają alkaloidy – związki organiczne pochodzenia roślinnego o dużym działaniu na układ nerwowy ludzi oraz zwierząt. Podaje się, iż w mleczku makowym, z którego powstaje opium znajduje się co najmniej 20 (wedle różnych źródeł 50) alkaloidów, w tym morfina, kodeina, tebaina, narkotyna, papaweryna. Niektóre z nich kieruje się w lecznictwie – na przykład kodeinę, która znosi odruch kaszlu oraz morfinę działającą przeciwbólowo. W większych ilościach alkaloidy z opium mają działanie odurzające oraz rozluźniające, co powoduje, iż niezwykle szybko się z nich uzależnić. Najbardziej uzależniający potencjał ma morfina, którą celowo odznacza się z soku makowego uzyskując w tenże sposób czystą, białą substancję o gorzkim smaku, słabo rozpuszczalną w wodzie. Na jej podstawie, w ciągu acetylacji, odnosi się najsilniejszy znany narkotyk – heroinę.

Historia opium

Opium jest pewną z najstarszych znanych człowiekowi substancji psychoaktywnych oraz znieczulających. Wykorzystywano ją w celach medycznych oraz rytualnych w starożytnym Egipcie, Rzymie, Grecji, Persji, Indiach, Chinach. Opium stosowano jako środek znieczulający podczas operacji chirurgicznych, środek znoszący ból i odurzający – w tym celu palono je łącząc z tytoniem czy spożywano w postaci nalewki alkoholowej zwanej laudanum. W XIX wieku opium było w ogromnych ilościach eksportowane z Indii do Chin za pośrednictwem angielskich kupców. Ze powodu na wzrastającą ilość uzależnionych oraz rozwijający się nielegalny przemyt, cesarz chiński zakazał importu opium, co doprowadziło do wybuchu wojen opiumowych.

Produkcja opium

Opium pozyskuje się z mleczka (soku) makowego – płynnej substancji zgromadzonej w rurach mlecznych rośliny. Najwięcej płynu znajduje się w łodygach oraz owocach (makówkach). W skład mleczka makowego wchodzą cukry, białka, lipidy i alkaloidy w stężeniu 15-28%. Ilość substancji psychoaktywnych zależy od wartości gleby, na której rósł mak. Za najodpowiedniejsze jakościowo opium uważa się takie, w jakiej jest największa ilość alkaloidu morfiny. Aby wydobyć mleczko z wnętrza rośliny, na zielonych, niedojrzałych makówkach składa się płytkie nacięcia, z których wypływa wyciąg. Na startu jest rzadki, białawy, później wskutek przebiegu utleniania przybiera brązową barwę. Zastygły płyn przypomina gumę, z czasem twardnieje oraz odbywa się kruchy. Ma gorzki smak oraz charakterystyczny zapach. W takiej postaci zdrapuje się go z głowy oraz suszy. Obecnie największym producentem opium na świecie jest Afganistan. Odpowiada za ok. 90% światowej wytwórczości tego narkotyku. Etiologią takiego stanu rzeczy jest niska urodzajność gleb na terenie Afganistanu (mak to roślina mało wymagająca), panująca tam bieda oraz niska kultura rolna. Na wytwórczości opium bogacą się również rządzący talibowie, przez co od lat nie udaje się wprowadzić ograniczeń w eksporcie narkotyków z tego kraju.

Opium – drogi podania

Opium można stosować na kilka sposobów:

◦pijąc laudanum – tworzy się je zalewając opium alkoholem, spirytusem czy wodą z kwaskiem cytrynowym. Taka metoda spożywania narkotyku była popularna często w XIX wieku, kiedy nalewki opiumowe były szeroko dostępne. Ważna było je robić i na swój użytek. Wedle oryginalnego przepisu do nalewki z opium dodawano przyprawy: szafran, cynamon oraz goździki.

◦paląc – sposób nadal bardzo modny w krajach dalekiego Wschodu. Opium pali się za pomocą długiej fajki wdychając opary palonej substancji. Można także robić to przy użyciu kawałka folii aluminiowej, podgrzewając substancję od spodu płomieniem zapalniczki.

◦dożylnie – sterylne opium wymieszane z kwaskiem cytrynowym oraz zagotowane wlewa się do strzykawki oraz wkłuwa w żyłę. Metoda niezwykle szkodliwa z uwagi na to, iż nie można przewidzieć, jaka ilość substancji wywoła pożądany efekt. Osoba nigdy wcześniej niezażywająca narkotyków chociażby przy paru kroplach roztworu wpuszczonych do krwioobiegu może dostać poważnej niewydolności oddechowej, a chociażby umrzeć.

Opium – działanie

Opium ma podobne działanie do różnych narkotyków z grupy opiatów. Wprowadza w stan odprężenia, daje poczucie błogiego spokoju, znosi odczucia bólowe oraz oddala przykre myśli. Również wyostrza zmysły słuchu, wzroku, zapachu. Głębokie rozluźnienie powoduje brak jakiejkolwiek motywacji do działania – zwykle osoba pod wpływem substancji tylko leży oraz „kontempluje” rzeczywistość. Taki stan trzyma się od jednej do kilku godzin, po czym pojawia się silna chęć ponownego zażycia narkotyku.

Opium – uzależnienie

Treści z grupy opiatów są największy potencjał uzależniający wśród narkotyków. Uzależnienie psychiczne po zażyciu opium może wykształcić się zaraz po pierwszej ilości. Uzależnienie ruchowe następuje zwykle po kilku-kilkunastu epizodach narkotycznych. Wraz ze spożywaniem następnych dawek wzrasta tolerancja na substancję, dlatego by osiągnąć podobny efekt euforyczny osoba uzależniona musi stale zwiększać ilość przyjmowanego opium. W wypadku uzależnienia fizycznego, po ominięciu codziennej ilości narkotyku pojawiają się sygnały abstynencyjne. Obejmują one gęsią skórkę, łzawienie, katar, rozszerzone źrenice, wymioty, mdłości, podniesione ciśnienie, bóle kości oraz stawów, bezsenność.

Sztuczne rzęsy to bezpieczny sposób oszczędzenie czasu podczas robienie makijażu. Kobiety, które zdecydują się na przedłużenie rzęs, mogą wybierać spośród paru rodzajów produktów oraz metod. Najbezpieczniejszym oraz dającym najlepszy wynik zabiegiem jest profesjonalne przedłużenie rzęs u kosmetyczki. Jak się je robi oraz które są rezultaty?

Sztuczne rzęsy, przyklejone do naturalnych, dają efekt imponującej „firanki”. Na rynku można spotkać kilka rodzajów sztucznych rzęs do samodzielnej aplikacji, natomiast najdoskonalszym wyjściem jest udanie się do kosmetyczki, która wybierze rodzaj rzęs oraz zdecyduje, która metoda ich nałożenia jest najmniej obciążająca dla naturalnego włoska. Przeprowadzenie zabiegu trwa ok. 1,5-3 godziny, a efekt utrzymuje się do 6 tygodni, natomiast poleca się systematyczne uzupełnianie rzęs co 3 tygodnie. Przed zabiegiem warto przyciemnić rzęsy henną, żeby łatwiej było je rozdzielać. Przy okazji dzięki zastosowaniu takiego rozwiązania różnica pomiędzy naturalnym kolorem a elementami doklejonymi nie jest zbyt widoczna, bo rzęsy przykleja się 1 mm nad powierzchnią skóry.

Typy sztucznych rzęs – rzęsy jedwabne

Tenże typ rzęs składa się z protein naturalnego jedwabiu, dzięki czemu ich skręt przypomina tenże widoczny dla rzęs naturalnych. Ich dużą korzyścią jest lekkość, dzięki której nie obciążają rzęs. Warto natomiast zaopatrzyć się w grzebyczek, którym codziennie rano należy przeczesać atrapy, żeby je wyrównać oraz oddać im chciany kształt, bo zdarza się, iż jedwabne rzęsy lekko się gniotą podczas wypoczynku.

◦W jedwabnych rzęsach można bez obaw pływać, nosić szkła kontaktowe oraz robić makijaż, natomiast warto zrezygnować z mocnych, wodoodpornych tuszy. Ich zmywanie niszczy rzęsy również naturalne, jak oraz sztuczne.

Typy sztucznych rzęs – rzęsy z futra norek syberyjskich

Największą zaletą rzęs z futra norek syberyjskich jest to, iż każda rzęsa ma odpowiednią grubość, ale różną długość, dzięki czemu po doklejeniu najlepiej imitują naturalne. Także są wygodne oraz delikatne, nie obciążają prawdziwych rzęs. Zanim natomiast zdecydujemy się na ich założenie, sprawdźmy, lub nie jesteśmy uczulone na futro norki. Należy też pamiętać, iż gdy pragniemy i pomalować rzęsy tuszem, powinnyśmy wybierać właśnie te na podstawie wody. Inne mogą negatywnie wpłynąć na stan rzęs oraz skrócić trwałość kleju.

Typy sztucznych rzęs – rzęsy syntetyczne

Najmniej elastyczne oraz delikatne, natomiast o najbardziej regularnym kształcie, są rzęsy syntetyczne. Na rynku można spotkać artykuły o różnej grubości, długości oraz stopniu podkręcenia, dzięki czemu łatwiej odnaleźć te o najbardziej optymalnych wymiarach. Warto jeszcze dodać, iż w odróżnieniu od rzęs jedwabnych oraz z futra norek syntetyczne nie uczulają. Rzęsy syntetyczne są natomiast mniej elastyczne oraz lubią się plątać, dlatego należy uważać, żeby nie uszkodzić ich podczas rozczesywania.

Formy przedłużania rzęs

Przedłużanie rzęs metodą 1:1

Metoda polega na doklejeniu jednej rzęsy jedwabnej do rzęsy naturalnej z pominięciem bezpośredniego związku ze skórą (przykleja się ok. 1 mm nad krawędzią skóry „od góry” rzęsy), dzięki czemu ograniczone jest ryzyko nastąpienia reakcji alergicznej na klej. Tak przedłużone rzęsy wyglądają niezwykle naturalnie bez efektu sklejenia.

przedłużone rzęsy wyglądają niezwykle naturalnie bez efektu sklejenia.

Przedłużanie rzęs metodą 2:1

Przyklejenie dwóch sztucznych rzęs do jednej naturalnej daje efekt zagęszczenia. Przy tej metodzie wiąże się wyłącznie artykuły z futra norki, bo są najlżejsze oraz nie obciążają naturalnej rzęsy. Jedną rzęsę przykleja się tak jak w metodzie 1:1, a drugą u podstawy, co daje efekt podwójnego pogrubienia.

Przedłużanie rzęs metodą 3:1

Dzięki tej metodzie rzęsy są ekstremalnie wydłużone oraz pogrubione, bo do każdej naturalnej przykleja się trzy sztuczne z futra norki, jakie są najlżejsze. W wypadku zastosowania różnego typu sztucznych rzęs zdecydowanie zwiększyłoby się ryzyko wypadnięcia naturalnego włoska. Zagęszczanie metodą 3:1 jest zalecane przede wszystkim osobom o rzadkich rzęsach, bo dzięki doklejeniu do każdej prawdziwej rzęsy aż trzech sztucznych zdecydowanie rozwija się ich objętość.

Przedłużanie rzęs metodą Blink & Go

To duży (zabieg jest do godziny) oraz dość tani (100-200 zł) sposób na uzyskanie maksymalnego efektu przedłużonych rzęs. Metoda polega na doklejaniu pojedynczych rzęs poliestrowo-jedwabnych do rzęs naturalnych, natomiast odmiennie niż w wypadku formy 1:1 – nie dokleja się sztucznej rzęsy do każdego włoska. Rzęsy przedłużone metodą Blink & Go potrafią charakteryzować się niewielką asymetrycznością, dzięki czemu natomiast wyglądają bardziej naturalnie. Ponadto, przy metodzie 1:1 stosuje się jest szybkoschnący, a przy Blink & Go – klej wolnoschnący. Efekt utrzymuje się przez ok. 2 tygodnie.

Przedłużanie rzęs innymi metodami

Mnóstwo salonów kosmetycznych wprowadza własne formy przedłużania rzęs. W części są to wariacje metod wymienionych ponad – zwykle wiąże się grubsze, cieńsze, dłuższe czy krótsze wersje sztucznych rzęs. Odważne kobiety mogą zdecydować się na aplikację rzęs w innych kolorach, co daje niezwykle modny efekt ombre. Z kolei kobiety o niezwykle mocnych rzęsach mogą wypróbować przedłużanie w wersji extreme, czyli doklejanie chociażby 6 rzęs z futra norek do jednej naturalnej.

Naczyniaki są guzami nowotworowymi, w jakich skład wchodzą źle rozwinięte naczynia krwionośne. Mają na skórze nieestetycznie wyglądające zmiany, nie to jest natomiast największym problemem, jaki się z nimi wiąże. Wyróżnia się również naczyniaki w formie łagodnych zmian, jak oraz złośliwych guzów. Specjaliści wyróżniają kilka rodzajów naczyniaków. Zmiany nie mają określonej podstawy oraz sygnały. Ich leczenie części wypadków jest natomiast dosyć podobnie. Naczyniak jamisty to sposób łagodnego nowotworu, który wywodzi się z naczyń krwionośnych czy chłonnych. Do jego zaistnienia może zajść w każdym miejscu, zwykle powstają na skórze, w mięśniach szkieletowych, w strefach ust, na języku, oczach, wątrobie, a jeszcze w mózgu. Nie zawsze jest konieczność rozpoczęcia leczenia naczyniaków jamistych, część z nich zanika instynktownie. Naczyniak jamisty (z łac. haemangioma cavernosum) ma charakter poszerzonych przestrzeni naczyniowych wypełnionych krwią. Jest zmianą stosunkowo dobrze ograniczoną. Przepływ krwi w jego zakresie jest wolny, co służy jej wykrzepianiu. W przeciwieństwie do naczyniaka włośniczkowego – najczęstszego typu naczyniaka, nie ulega samoistnej regresji.

Typy naczyniaków

Obie grupy naczyniaków – delikatne oraz złośliwe możemy wydać na również mniejsze podgrupy. Oraz oczywiście w wypadku łagodnych zmiany jesteśmy do czynienia z:Naczyniakiem płaskim – odmiennie nazywanym plamistym; który pojawia się już podczas narodzin czy bezpośrednio po nich. Naczyniakiem włośniczkowym – zwykle rozpoznawany jest u nowonarodzonych dzieci – parę tygodni po narodzinach. Częściej ocenia się go u dziewczynek. Zwykle znika jeden z siebie po upływie szóstego roku życia. Naczyniakiem jamistym – może pojawić się w każdym przedziale wiekowym, przy czym częściej ocenia się go u kobiet. Naczyniakiem limfatycznym – pojawia się już po urodzeniu czy podczas pierwszych lat życia. Naczyniakiem gwiaździstym – diagnozowany jest u małych dzieci czy u młodych kobiet, rzadko pojawia się u mężczyzn.Natomiast wśród złośliwych guzów rozróżniamy: Naczyniomięsaki krwionośne, Mięsaki Kaposiego, Obłoniaki złośliwe

Naczyniak jamisty – charakterystyka

Naczyniaki jamiste są powszechnymi dolegliwościami, które zwłaszcza dotyczą dzieci (5-10% niemowląt). Zwykle naczyniaki jamiste występują u wcześniaków oraz dziewczynek, rzadziej u chłopców. Niezwykle powszechnie niewielkie zmiany skórne pojawiają się w skupiskach. Mogą przybierać różne formy (bladoczerwone, purpurowe guzki, czy również trochę wklęsłe zmiany, niebieskawe plamki o nieregularnych krawędziach). Początkowo naczyniak jamisty zwiększa swoje rozmiary chociażby przez czas paru miesięcy, potem jego wielkość ulega stabilizacji, zwykle dochodzi do samoistnego zaniku naczyniaka jamistego.

Naczyniak jamisty – podstawy

Naczyniaki jamiste powstają na skutek rozszerzenia naczyń krwionośnych, a potem wypełniane są przez krew dopływającą z tętnic. Zmiany szybko się rozrastają przez pomnażanie komórek śródbłonka naczyniowego. Natomiast przyczyna naczyniaków jamistych nie została do tej chwili dobrze poznana. Jest przypuszczenie, iż pewny nacisk na wzrost tego typu łagodnego nowotworu mają elementy genetyczne czy zespół Kasabacha-Merritta.

Naczyniak jamisty – sygnały

Kolor, kształt naczyniaka jamistego może ulegać zmianie, lecz oprócz przeobrażeń fizycznych, naczyniakowi mogą towarzyszyć inne dolegliwości, w współzależności od miejsca występowania łagodnej zmiany. Wśród symptomów naczyniaka jamistego wątroby można rozpoznać:

•ból w prawej, górnej części brzucha,

•brak apetytu,

•odczucie pełności pojawiające się po jedzeniu,

•mdłości,

•wymioty,

Tenże sposób naczyniaków jamistych powszechnie jest bezobjawowo. W wypadku naczyniaka jamistego oka mogą pojawić się następujące dolegliwości:

•widzenie podwójne,

•kłopoty ze wzrokiem,

•bolesny wytrzeszcz.

Jeśli dotrze do wytworzenia naczyniaka jamistego w mózgu mogą wystąpić:

•kłopoty ze wzrokiem,

•bóle głowy,

•strata pamięci,

•ataki padaczkowe,

•problemy językowe,

•drętwienie kończyn.

Pojawiające się na skórze naczyniaki jamiste, nie mają żadnych symptomów. Najczęściej są w strefach twarzy oraz skóry głowy tułowiu.

Naczyniak jamisty – diagnostyka

Rozpoznanie naczyniaków jamistych znajdujących się w jamie ustnej czy na skórze składa się na stwierdzeniu charakterystycznych widocznych symptomów. Do diagnostyki naczyniaków jamistych zlokalizowanych w wątrobie lub również mózgu zajmuje się miedzy innymi: rezonans magnetyczny, tomografię komputerową, angiografię czy USG, w pewnych wypadkach również biopsję.

Naczyniak jamisty – leczenie

Część naczyniaków jamistych ustępuje instynktownie. A w pewnych wypadkach, by przyśpieszyć mechanizm zanikania stosuje się terapię kompresyjną naczyniaków jamistych (wykorzystywanie nacisku w zakresie naczyniaka). Kolejną formą jest kuracja laserowa naczyniaków jamistych, która jest zahamowaniu wzrostu naczyniaka, ale nie jest na celu usunięcia zmiany (do tego odnosi się operację chirurgiczną). W pewnych wypadkach leczenia poleca się glikokortykoidy, które skutkują zahamowaniem wzrostu naczyniaka. Ponadto, w leczeniu naczyniaków jamistych używa się propanolu.

Oksytocyna jest hormonem, który jest wydzielany przez każdy organizm. Potocznie określa się ją hormonem miłości. Jest produkowana przez mózg. Jej znaczeniem jest zbliżanie do siebie ludzi i budowanie poczucia zaufania. Najczęściej pojawia się ona we wczesnych etapach związku nazywanych stanem zauroczenia i zakochania. Także najczęściej stosowana jest z ciążą i porodem, a również budowaniem relacji pomiędzy świeżo upieczoną mamą, a jej dzieckiem. Oksytocyna wzmaga również potrzebę odczuwania bliskości drugiej osoby i wzajemne przywiązanie, prawdomównie dlatego zwiększa więzi pomiędzy rodzicami noworodka.

Produkcja oksytocyny

Oksytocynę produkują podwzgórza mózgu, skąd uwalniana jest do krwi przez przysadkę mózgową. Sygnały wywołujące jej wyzwolenie wypływają z pochwy, macicy czy także piersi oraz idą do orgazmu u kobiet, a i u panów. Warto natomiast wiedzieć, iż hormon wywiera inny nacisk na organizm żeński oraz inny na męski.

Działanie oksytocyny

Hormony produkowane przez kobiecy organizm wiążą się z oksytocyną a w tenże sposób u pań pojawia się potrzeba odczuwania bliskości drugiej osoby oraz przywiązanie do niej. U panów połączenie testosteronu oraz oksytocyny również przyczynia się do występowania romantycznej aury. W tym fakcie procesy są natomiast bardzo delikatne oraz są także efekty niewłaściwe. Tu pojawia się wyjaśnienie, czemu część panów po stosunku niezwykle szybko zasypia, łączy się to tak ze zmieszaniem się testosteronu z oksytocyną. Mężczyźni stają się tak senni, iż że jest im walczyć z ową przypadłością. Ze powodu na to, iż wydzielana przez mózg oksytocyna zwiększa poczucie przywiązania, związki które opierają się „tylko na seksie” przeradzają się powszechnie w małżeństwa lub rodziny. Największy problem jest w liczby wydzielanego hormonu przez każdy z organizmów. Zdarzają się przypadki, gdy jedna osoba oprócz stosunków zaczyna czuć potrzebę bycia razem, kiedy dla drugiej związek składa się tylko na przyjemności fizycznej. Analizowania wykonane przez niemieckich naukowców dowiodły, iż oksytocyna oddziałuje na zacieśnianie się romantycznej więzi pomiędzy osobami, które są już w związku. Przebadano trzy grupy heteroseksualnych panów. Pierwszej grupie podano oksytocynę – drogą wziewną, drugiej placebo, natomiast trzeciej nic. Wszystkie grupy panów skonfrontowano z atrakcyjnymi kobietami. Wyniki dowiodły, iż ludzie będący w stałych związkach, którym podano oksytocynę docenili atrakcyjność kobiet, natomiast utrzymywali największy dystans. Można to sądzić, iż oksytocyna zbliża ludzi do siebie oraz umożliwia w zasadniczy sposób stałość w uczuciach, robiąc tym samym u panów dystans względem różnych kobiet.

Oksytocyna – działanie podczas ciąży

Działanie oksytocyny składa się zwłaszcza pomocne podczas zajścia w ciążę. Podczas stosunku hormon pomaga przy transporcie plemników przez liczniejsze skurcze macicy. W taki sposób trafiają one wiele szybciej do większości jajowodu – bańki, w jakiej trafia do zapłodnienia komórki jajowej. Hormony w dużej ilości oddziałują na samopoczucie kobiety w ciąży. W pierwszych miesiącach pojawiają się wymioty, mdłości, obawy o to, co będzie bardzo; piersi z kolei wydają się do laktacji. W klubie z tym, dostępne jest, iż kobieta potrzebuje bliskości partnera oraz zrozumienia oraz ku jego rozczarowaniu nie ma ochoty na figle w łóżku. Oksytocyna jest w ostatnim czasie przechowywana w przysadce. W ostatnim czasie nie jesteśmy do czynienia z jej eksportem do krwi, ponieważ organizm uważa, iż nie jest takiej konieczności. Stopień hormonu będzie rozwijał się aż do chwili nastąpienia porodu. Zdarzają się przypadki, iż kobiety mają swój pierwszy orgazm właśnie podczas ciąży; zwykle w stanie między czwartym, a piątym miesiącem, kiedy przemijają uciążliwe dolegliwości, a brzuch nie jest również uciążliwego kłopotu. Niektóre kobiety obawiają się stosunków w ciąży, bo myślą, iż skurcze orgazmowe potrafią stworzyć niebezpieczeństwo dla zdrowia czy życia dziecka. Nic bardzo mylnego, seks w ostatnim czasie ciąży jest jak bardzo dozwolony. Dziecko jest nadzorowane przez błony macicy oraz roztwór owodniowy, dlatego nie należy martwić się przedwczesnym porodem. Podczas seksu dziecko może czuć tylko delikatne bujanie oraz poprawę nastroju związaną z dobrym samopoczuciem przyszłej mamy. Wydzielana w trakcie ciąży oksytocyna pobudza u kobiet chęć przygotowania domu na przyjście na świat dziecka. Więc jesteśmy do czynienia z umeblowaniem pokoju dla maleństwa czy kupowaniem jeszcze to ogromniejszej liczby ubranek. Kobieta może stworzyć taką potrzebę także u ojca dziecka, właśnie przez uprawianie seksu. Oksytocyna, którą zacznie produkować mózg przyszłego taty, sprawi iż on również zaangażuje się w kwestii połączone z przyjściem dziecka na świat.

Oksytocyna – pomoc podczas porodu

W tym trymestrze ciąży kobieta jest słaba oraz jeszcze nie ma ochoty na seks. Poleca się go a w wypadku, jeśli nie dochodzi do porodu po planowanym terminie. Wydzielana podczas stosunku oksytocyna pomaga podczas porodu, jeśli dziecko jest zdolne do przyjścia na świat. Hormon zaczyna wydawać się podczas rozciągnięcia szyjki macicy oraz wzmaga skurcze, dzięki czemu akcja porodowa się rozwija. Oprócz oksytocyny, organizm kobiety wydziela także oksytocynazę, która rozkłada oksytocynę w dosyć szybkim tempie.

Zasadniczo soczewki dzieli się na przyjemne oraz twarde. Te pierwsze są do długotrwałego noszenia, drugie to zazwyczaj soczewki jednodniowe. Które soczewki są najodpowiedniejsze oraz na co winni zwłaszcza zwrócić uwagę przy ich wyborze?

Twarde soczewki kontaktowe

Soczewki twarde początkowo wykonywane z pleksiglasu nieprzepuszczającego tlenu, obecnie z materiału, który dobrze przepuszcza tlen oraz różne gazy, wykonywane są na specjalne zamówienie pacjenta. Są dużo ważne, ale mają doskonałe właściwości optyczne, dużą trwałość oraz są łatwe w pielęgnacji. Mankamentem jest przecież to, iż oko niezwykle można uczy się do nich, chociażby przez parę dni. Soczewki sztywne polecane są zwłaszcza w astygmatyzmie, stożku rogówki, przy wielkich wadach wzroku, ciężkich schorzeniach okulistycznych oraz zespole suchego oka. Ze powodu na mniejszą powierzchnię przylegania soczewek do oka nie poleca się używania ich do uprawiania sportu.

Miękkie soczewki kontaktowe

Soczewki miękkie są bardzo modne wśród użytkowników soczewek kontaktowych. Mają hydrożelową strukturę, materiał przypominający bibułę lub gąbkę, która w zetknięciu z płynem łzowym stoi się niezwykle delikatna oraz elastyczna. Są toż soczewki niezwykle szybko adaptowane oraz tak tolerowane. Są one różny stopień uwodnienia, czyli różną zawartość wody. Im wyższa jej ilość tym krótszy czas ich mienia, bo gorzej przepuszczają tlen oraz gazy. Możemy zrobić ich podziału ze powodu na poziom ich korzystania oraz mienia na soczewki roczne, kwartalne, miesięczne, dwutygodniowe, tygodniowe, dzienne oraz soczewki do ciągłego noszenia przez 7, 14 czy 30 dni oraz nocy.

Jakie soczewki wybrać?

Wydaje się, że najbardziej godne polecenia są soczewki systematycznej wymiany. Im przeważnie są wymieniane tym bezpieczniej dla oczu. Na powierzchni każdej soczewki osadzają się bowiem cząstki białka, bakterie oraz lipidy zamknięte w łzach. Chociażby po ich kolejnym oraz częstym oczyszczaniu są one podstawowe źródło ewentualnych zakażeń. Soczewki miękkie, często te do noszenia wielodniowego, zajmuje się osobom, które nigdy ich używają, a potrzebują do mienia na pewny okres. Osobom uprawiającym sporty, wyjeżdżającym na urlop, wakacje, podróże służbowe. Jeszcze powszechnie kieruje się je jako materiał opatrunkowy w okulistyce.

Podział soczewek

Możemy dokonać podziału soczewek ze powodu na ich wykorzystanie na soczewki korekcyjne, które są do korygowania wad refrakcji (krótkowzroczność oraz dalekowzroczność, astygmatyzm), soczewki lecznicze, które stosowane są jako opatrunki w innych schorzeniach oraz przypadłościach dotykających gałkę oczną oraz rogówkę. Do soczewek leczniczych zaliczymy także soczewki twarde, leczące chociażby stożek rogówki, kolorowe soczewki kosmetyczne, dające nam także możliwość zmiany swojego wyglądu – podkreślenia czy zmiany koloru tęczówki – i umożliwiające dokonania zmiany fizjologii oka (bielmo, blizny, przebarwienia tęczówki, brak tęczówki, różnica wielkości otworów źrenicy).

Kiedy należy stosować soczewki kontaktowe?

Jest szereg sytuacji klinicznych i społecznych, w których podaje się wykorzystywanie soczewek kontaktowych zamiast szkieł okularowych. Soczewki kontaktowe są zwłaszcza polecane w innych wypadkach:

•przy wielkich wadach wzroku, przekraczających sześć dioptrii,

•przy astygmatyzmie, którego nie można zapłacić za pomocą okularów,

•jeśli wymagają tego względy estetyczne, kosmetyczne,

•po operacji usunięcia soczewki w jednym oku,

•przy różnowzroczności (często tej wynoszącej minimum trzy dioptrie),

•po operacji zaćmy w jednym oku (dotyczy to odpowiedzialnych oraz dzieci),

•jeśli konieczny jest opatrunek na oko oraz odizolowanie rogówki od środowiska,

•jeśli wymaga tego typ wykonywanej pracy czy hobby,

•przy niemożności noszenia okularów,

•przy braku tęczówki, kiedy źrenica jest czarna.

Przeciwwskazania do stosowania soczewek

Warto natomiast zaznaczyć, że są liczne przeciwwskazania, które wykluczają możliwość korygowania wzroku przy pomocy soczewek kontaktowych. Są toż:

•niewłaściwa, a wręcz zła higiena osobista,

•stany zapalne gałki ocznej oraz długa dolegliwość całego organizmu,

•zespół suchego oka i stosowanie preparatów hamujących wytwarzanie łez oraz wpływających na podsychanie oczu,

•warunki zewnętrzne (wysokie temperatury otoczenia, niska wilgotność, duże zapylenie),

•ciężkie schorzenia hormonalne,

•zaawansowana cukrzyca,

•alkoholizm,

•nadczynność tarczycy,

•poważne alergie,

•stany obniżonej odporności.

Zalety soczewek jednodniowych

Soczewki jednodniowe są z pewnością bardzo wygodne w użytkowaniu. Codziennie zakładasz nową, sterylną oraz tak nawilżoną parę, co przy wysokich poziomach nawodnienia praktycznie niweluje potrzebę stosowania kropli do oczu. Zużytą parę możesz wyrzucić nie martwiąc się o pojemniczek oraz zaoszczędzając na dąży do soczewek. Są również soczewki całodobowe, w których możesz spać. Soczewki jednodniowe należy zawsze zdejmować przed snem, bo w innym razie obudzisz się z suchymi, podrażnionymi oczami. Nie denerwuj się natomiast na zapas, bo chociażby gdy o tym zapomnisz, to soczewki powszechnie same wypadną, jeśli np. nieświadomie przetrzesz oczy w marzeniach sennych.